Canada de 2e helft en de diëtiste

Het heeft even geduurd alvorens ik een nieuw bericht kon plaatsen over het vervolg van mijn avontuur in Canada. Niet omdat ik gewond ben geraakt, of opgegeten door een woeste beer….. nee, simpelweg omdat ik eerst wilde wachten op mijn bezoek aan de diëtiste om over het resultaat te kunnen schrijven en het daarna even zo druk had dat ik er niet aan toe kwam. Maar daar gaan we dan;

Na 4 hele zware eerste dagen in Canada waarbij de paden vooral omhoog gingen was het volgens coach Bert op dag 5 tijd voor weer heel wat anders. Deze keer moesten we er een aardig stukje voor rijden, maar na een kleine anderhalf uur stonden we plotseling op een parkeerplaats midden in de sneeuw. Vandaag gingen we aan snow-shoeing doen. Ofwel, het door de sneeuw ploeteren met aan je schoenen een lang stuk plastic wat, als je geluk hebt, er voor zorgt dat je niet gelijk bij de eerste stap 80 cm in de sneeuw wegzakt, maar gewoon kunt lopen. Hoewel gewoon….. Gelukkig was er al een paar dagen geen verse sneeuw gevallen waardoor de paden al een beetje ingelopen waren. Maar wow, wat was dit geweldig. Het was zwaar, maar ik vond het zo leuk dat ik zonder mopperen het hele rondje van 12 kilometer heb gemaakt. Een prachtige tocht rondom een meer en een groot deel dwars door de bossen. En voor het gevoel niet onbelangrijk, met de coach achter me aan in plaats van voor me uit 🙂

Terug bij de Jeep dronk ik gelijk ongeveer een liter water. Heerlijk koud, alleen je buik gaat er enorm van klotsen. Bij elke bocht die we maakten op de terugweg voelde ik de hele lading heen en weer schuiven. Dat was overigens de enige reden dat ik nog een beetje wakker kon blijven. Het was fantastisch, maar ik was compleet gesloopt.

Dag 6 was de dag van de waarheid. Vandaag stond de zwaarste berg die Bert voor me had uitgezocht op het programma, Elk Mountain. Aan het begin van mijn bootcamp had Bert zijn twijfels of dit wel zou gaan lukken. Maar na een paar dagen doorzettingsvermogen tonen had ik de indruk gewekt hem toch wel aan te kunnen. Dapper begon ik aan een tocht waarvan ik geen idee had wat me te wachten stond. Het eerste stukje ging wel, maar daarna werd het echt heel zwaar. Vrijwel de gehele route liepen alle paden omhoog. Er leek geen eind aan te komen. En je wordt al helemaal gek als je daar puffend en steunend jezelf omhoog probeert te werken en er komt iemand met een baby in een draagzak je voorbij zetten. Of een paar skydivers met een grote zware zak op hun rug. Gelukkig hebben ze daar vooral respect voor mensen die zoals ik kapot aan het gaan zijn maar het wel proberen. De oude meneer die bezig was aan zijn tocht naar beneden, even zijn hand op mijn schouder lag en zei: “You’re almost there”, was zo een man. Geweldig en net wat je op zo een moment nodig hebt om weer door te zetten. Het laatste stukje omhoog was niet alleen behoorlijk stijl, maar liep ook redelijk dicht langs de rand. Niet fijn, maar uiteindelijk bereikte ik wel de top waar zoals inmiddels gebruikelijk mijn energiereep de beloning was. Best gek trouwens wat er allemaal door je heen gaat als je eenmaal daarboven op zo een berg zit.

Na een kwartiertje van het uitzicht te hebben genoten begonnen we aan de reis naar beneden. Gek, maar opeens kreeg ik last van hoogtevrees en bedacht ik me dat één verkeerde stap en een valpartij langs dat randje onherroepelijk zou betekenen dat ik een paar honderd koprollen zou maken alvorens ergens tot stilstand te komen. Gelukkig ging het goed en waren we dat stuk snel voorbij. Hoewel je zou denken dat naar beneden lopen een stuk makkelijker is, ben je dan voortdurend bezig met het afremmen bij elke stap wat gekke dingen doet met je knieën. Uiteindelijk was ik dolgelukkig dat ik de auto weer zag, maar vooral ook dat ik het toch maar mooi gedaan had.

Op dag 7 mocht ik kiezen wat we zouden gaan doen. Ik hoefde er niet lang over na te denken. Dat snow-shoeing was me wel erg goed bevallen. Dus togen we opnieuw richting de sneeuw. Gelukkig konden we deze keer een andere tocht maken. Met 8 kilometer wel iets korter, maar nog altijd een heel eind. Bovendien zijn we zo ver doorgelopen dat we een stuk door echt dikke sneeuwlagen moesten ploeteren. En natuurlijk ging het toch een keer mis en verdween mijn rechterbeen een eind in de diepte waarna er maar 1 ding op zit: Omvallen.

En toen was ik toe aan mijn laatste volle dag. Volgens coach Bert de dag om te zien of die dikke week bootcamp effect had gehad. Dat ik aangaf zeker te weten dat dit zo was hielp niet….. ik moest om het te bewijzen nog een keer Mount Thom op. De berg die ik op dag 2 al een keer gedaan had. Volgens Bert zou ik dat deze keer een stuk sneller moeten kunnen. Maar om mijn bezoek aan Canada helemaal compleet te maken mocht ik eerst nog even wat hout gaan hakken voor de open haard. Na een kwartiertje hakken heb ik ze toch maar gevraagd of een gaskachel niets voor ze was.

Het weer zat helaas deze dag niet mee, het miezerde wat, maar daardoor was het wel lekker rustig op Mount Thom. Enthousiast begon ik aan de tocht naar boven, maar na een minuut of 20 kwam de dip. Het koste heel wat moeite om hier doorheen te stappen en door te zetten. Maar een blik naar de coach deed me beseffen dat ik die man niet teleur kon stellen. Ik moest en zou een betere tijd neerzetten dan de eerste keer. Eenmaal boven riep de coach enthousiast dat het gelukt was. Maar nu nog naar beneden, wat mij betrof gold alleen de totale tijd. Toen er volgens de coach nog een kwartiertje te gaan was besloot ik dat dit niet waar kon zijn. Ik wilde perse afsluiten met een mooie tijd en besloot het laatste stuk van mijn bootcamp rennend af te leggen. Uiteindelijk was het resultaat 2 uur en 5 minuten tegen 3 uur de eerste keer. Ik was een blij man. Conditioneel was de bootcamp meer dan geslaagd, nu de weegschaal nog.

De andere dag was het tijd om Canada te verlaten. Na afscheid te hebben genomen van Sandra bracht Bert mij naar het vliegveld. Onderweg konden we nog even gezellig napraten over deze fantastische week. Het was voor mij geweldig, maar gelukkig had de coach er zelf ook een hoop lol aan beleefd.

Eenmaal thuis was het 2 dagen later de dag van de waarheid. Wat zou de weegschaal zeggen? En nog belangrijker, wat zou er uit de meting bij de diëtiste komen? Ik voelde me geweldig en het kon haast niet anders dan dat er een mooi resultaat was geboekt, en dat was gelukkig ook zo. Ten opzichte van de meting voor ik naar Canada ging was ik 4,1 kilo lichter geworden. Maar de meting had meer goed nieuws, want er werd 4,6 kilo minder vetmassa gemeten en een kleine toename van spiermassa. Kortom, de bootcamp was niet alleen één groot, geweldig avontuur maar was ook qua behaald resultaat meer dan geslaagd. Maar daarnaast heeft het er ook voor gezorgd dat er nu geen weg terug meer is. Mijn vrouw gaf me de mogelijkheid om aan dit avontuur te beginnen, de coach heeft zich elke dag uitgesloofd om mij die bergen op te jagen, en zijn vrouw Sandra moest het maar goed vinden dat ik een dikke week in hun huis rond liep. En dan waren jullie er natuurlijk nog, met jullie enthousiaste reacties hier en op Facebook. Kortom, ik kan het niet maken de handdoek ooit nog in de ring te gooien. Die kilo’s gaan er allemaal aan!