De reis naar Canada en de eerste dag hiken

Het is zaterdagochtend vroeg, de dag na mijn verjaardag, als ik mij mag op gaan maken voor mijn reis naar Canada. Als ik ‘s ochtends de gordijnen open zie ik ineens sneeuw!!!! Die sneeuw had ik eigenlijk gepland voor in Canada. Maar sneeuw of geen sneeuw, ik kwam gelukkig op tijd aan op Schiphol om mijn vlucht te halen, onderweg naar Canada, naar Bert’s Bootcamp.

De trouwe lezers weten dat ik op 15 januari jl. schreef over mijn problemen met afvallen en het spontane plan om naar Canada te gaan om daar met Bert, een collega/vriend die het geluk heeft daar te mogen wonen, een week lang te gaan hiken. Vandaag begon dus die reis. Op Schiphol aangekomen bleek dat Bert zijn tentakels wel erg lang waren, want op de een of andere manier had hij weten te regelen dat mijn vliegtuig precies aan het einde van de D-pier stond en ik dus al gelijk een heel eind moest wandelen. En natuurlijk heb ik de rolpaden gelaten voor wat ze waren en ben gewoon gaan lopen. Ik had een rechtstreekse KLM vlucht van Amsterdam naar Vancouver, maar tjonge wat duurt 9,5 uur lang in je eentje. Gelukkig werd ik aan boord keurig voorzien van mijn vooraf bestelde glutenvrije maaltijden. Wat opviel was dat ik bij beide maaltijden een plateau kreeg aangereikt wat verpakt was in een grote plastic zak, De KLM wil er zeker van zijn dat er geen risico op contaminatie is. Perfect dus. De eerste maaltijd die ik kreeg was een diner en bestond uit stukjes kip met een risotto, wat sperziebonen en een aantal paddestoelen. Daarnaast had ik een schaaltje fruit, een schaaltje rauwkost, een broodje en een flesje water. Normaal had ik mijn neus opgehaald voor die rauwkost, maar oké, dit is de week van het afvallen…… dus ook de sla en worteltjes heb ik keurig naar binnen gewerkt. Ik vraag me nog steeds af of er echt mensen zijn die dit voor hun plezier naar binnen werken, ik kan het haast niet geloven 🙂 Hoe dan ook, de complete maaltijd was prima en smaakte goed. Al blijft het een kunst om, ingesloten tussen 2 andere reizigers, zonder te kliederen dat eten in je mond te stoppen.

Tussendoor werden we nog getrakteerd op een zakje chips of een vanille ijsje. Voor de veiligheid ging ik voor het vanille ijs, en dat bleek als gehoopt een goede keuze. Geen gluten, wel melk. Een uurtje voor de landing hadden we nog een lichte maaltijd. Ik kreeg deze keer naast een nieuwe bak met fruit een glutenvrij kaasbroodje, van een voor mij onbekend merk. Het smaakte prima, maar kruimelde zoals alleen glutenvrije producten dat kunnen.

In Canada aangekomen kwam ik zonder oponthoud door de douane. Ze vonden het gelukkig geen probleem dat ik het e.e.a. aan etenswaren het land in smokkelde. Toen ik aangaf glutenvrij te moeten eten was de beambte zo vriendelijk op mijn formulier slechts de meegenomen kaas te vermelden en die was geen probleem. Achter de douane stond Bert al te zwaaien en met een welkom in Canada was ik echt binnen. We reden snel in de Jeep naar Chilliwack, waar hij samen met zijn vrouw Sandra woont, maar waar ook de komende dagen Bert;s Bootcamp zal plaatsvinden in de omliggende bergen. Onderweg vertelde Bert alvast wat de plannen waren. Even twijfelde ik of Bert wel begrepen had dat het gezin thuis mij na 9 dagen wel weer graag levend terug wilde hebben. Eenmaal thuis aangekomen maakte ik kennis met Sandra en niet veel later zat ik aan een bord onvervalste Volendamse tomatensoep. Misschien moeten we dat recept hier maar een keer delen want het was wel heel erg lekker.

Na een hele lange nacht waarin ik waarschijnlijk gelijk de jetlag eruit geslapen heb, was het vandaag tijd voor de eerste dag hiken. Mijn koffer zat vol met dikke truien en warme jassen, maar die had ik niet nodig, het was onbewolkt en de thermometer gaf bij vertrek al 14 graden aan. Klaar voor een heerlijke dag vertrokken we naar de Vedder Rotary Trail. Volgens Bert was het goed om daar de benen even warm te lopen over een vlak stuk van 4 kilometer heen en 4 kilometer terug alvorens de bergen in te gaan. Mij leek 1 heen en 1 terug al een strak plan…. maar Bert is de baas, dus ik volgde trouw. Gek genoeg verliepen die 8 kilometers eigenlijk probleemloos. Alleen in het begin vond ik dat Bert wel erg hard liep, maar dat vond hij ook van mij. De eerste les was geleerd, voortaan maar even afstemmen voor we elkaar gek maken en steeds harder gaan lopen. Het uitzicht onderweg was echt geweldig. Dat maakt het lopen een stuk makkelijker.

Na deze opwarming gingen we richting Cultus Lake, waar we de Jeep parkeerden om te beginnen aan een hike naar Tea Pot Hill. Deze hike is ongeveer 1,5 á 2 kilometer lang, en heeft een hoogte verschil van 250 meter. Dat lijkt niet zo heel veel, maar koste wel heel erg veel kracht. Redelijk uitgeput kwam ik boven, wetende dat ik die afstand ook nog terug moest. Gelukkig zijn er wat foto momenten waardoor ik even kan uitrusten. Misschien moet ik de komende dagen onderweg gewoon veel meer foto’s maken…… Al met al viel het me best mee. Ik was eenmaal in de auto wel volledig stuk, en ik had geen idee hoe ik ooit nog uit moest stappen, maar hé hier was ik dus wel voor gekomen. Het gaf een ontzettend goed gevoel. En eenmaal thuis wachten er gelukkig 2 beloningen, een plons in de jacuzzi en een heerlijke glutenvrije Chinese maaltijd die Sandra voor ons had gemaakt. Dag 1 was een groot succes. Nu maar hopen dat de spieren morgenochtend weer gewoon klaar zijn voor dag 2. En uiteraard hopen dat er ook wat vet verbrand is en die kilo’s minder worden.