Gelukt, ik kan het nog…. of is het ik kan het weer?

Vanochtend was het dan zover. Na een paar maanden trainen moest vandaag blijken of het genoeg was geweest om ook daadwerkelijk een 5 kilometer te kunnen rennen tussen allerlei anderen. Hoewel ik tijdens de voorbereiding wel al 2x een 5 kilometer had gedaan, was ik toch behoorlijk nerveus. Ik was vroeger namelijk erg competitie gericht, dus wat zou er gebeuren als ik steeds ingehaald werd? Dat dit zou gebeuren stond wel vast, maar zou ik me er gek door laten maken en mezelf stuk lopen? Gelukkig liep mijn dochter mee en spraken we samen af volledig ons eigen koers te lopen.

Op advies van de diëtiste namen we 20 minuten voor de start nog ieder even een half flesje isotone sportdrank en dan moest het maar gebeuren.

Eenmaal van start ging het erg lekker. Ja, we werden voorbij gelopen, maar we liepen even later ook zelf weer wat mensen voorbij. Na de eerste kilometer zat de pas er lekker in en had ik het gevoel dat het wel goed zou komen.

Ons doel was finishen binnen de 35 minuten, en dat lukte uiteindelijk ruim. Met 33:16 kwamen we over de finish. Mijn dochter lachend, ik volledig kapot. Maar wat was ik trots. Wat een enorme overwinning was dit. Al had ik laatste geworden was ik nog steeds enorm trots geweest, maar dit was nog net even mooier.

Een jaar terug had ik nooit durven dromen dat ik ooit nog hard zou lopen. Ik wist toen nog niets van Coeliakie en had er de energie niet voor gehad. En bovendien had ik als ik de energie wel zou hebben gehad halverwege een toilet moeten opzoeken. Dat had dus niet gelukt. En nu, 8 maanden na de diagnose lukte het wel. Dat smaakt absoluut naar meer.

Ik ben dolgelukkig dat ik 3 maanden terug het besluit nam af te vallen en te gaan trainen. Maar ik ben ook dolgelukkig met alle familie, vrienden, kennissen, collega’s, diëtistes en lezers van dit blog die me er bij gesteund hebben. Jullie hebben me met jullie bemoedigende reacties doen doorzetten. Dank jullie wel!