Glutenvrij in Turkije

Elk jaar gaan we minimaal 1x naar Turkije. Niet om, zoals de meeste Nederlanders doen op vakantie te gaan aan de Turkse kust, maar om mijn schoonfamilie te bezoeken. We zijn in juni 22 jaar getrouwd, en zijn dus al heel wat keren geweest. Wat dat betreft kent de reis voor mij nog maar weinig verrassingen. Maar, sinds de diagnose coeliakie ben ik niet meer geweest. Mijn vrouw hield al een paar maanden de boot af, hoefde niet zo nodig naar Turkije en ik begon me af te vragen waarom. Haar ouders zijn behoorlijk op leeftijd aan het raken, dus je weet maar nooit hoe vaak je nog kunt gaan. Uiteindelijk bleek dat ze bang was dat men niet goed om zou kunnen gaan met mijn coeliakie en daarom ons vertrek uitstelde. Ik vond het heel erg om dat te vernemen.

Ik merk wel vaker dat mensen voor ons, de glutenvrije medemens, denk te moeten denken. Natuurlijk, coeliakie is niet makkelijk, en soms is het zelfs best ingewikkeld te noemen. Maar het is ‘ons’ probleem. (Althans, in dit geval dus ‘mijn’ probleem, maar ik denk dat het voor velen herkenbaar is) Het is uiteraard vaak meer dan goed bedoeld, maar je omgeving maakt het soms ingewikkelder dan het is. Wij zien soms een heuveltje, waar zij bergen zien. Ik heb de diagnose coeliakie nu bijna een jaar, en heb razendsnel oplossingen leren bedenken. En als ze er een keer niet zijn, dan geldt wat mij betreft ‘niet inhalen’. Dan eet ik gewoon een keer niet, of hetgeen er toevallig nog wel aan eetbaars beschikbaar is. Er gaat denk ik bij niemand met coeliakie iets in zijn mond als hij twijfelt, bij mij in ieder geval niet.

Uiteindelijk besloten we natuurlijk dus toch gewoon naar Turkije te gaan. Ik nam een afsluitbare plastic bak die een deel van de koffer in beslag nam en vulde die met de producten waarvan ik niet zeker was of ik ze daar zou kunnen vinden. Ik nam mijn psylliumvezels mee, mijn ultratex-3, voor de zekerheid een pak Wasa crackers en wat glutenvrije repen. Daarmee moest het wel gaan lukken. En uiteraard mijn weeglepel. Want in Turkije weegt men vaak dingen af op basis van thee- en waterglazen, thee- en eetlepels, en als glutenvrij bakken ergens om vraagt is het wel precisie. Die lepel weegschaal leek me dus wel nodig.

We hadden een prima vlucht met Transavia van Eindhoven naar Istanboel. Aan boord nam ik de kaart met etenswaren eens door en kwam tot de ontdekking dat Transavia maar matig aan ons denkt. Er was een zakje met noten en gedroogde vruchtjes dat glutenvrij was en een zakje snoep. Dat zou dus best wat uitgebreider mogen. Hoewel je het voor die korte bestemmingen natuurlijk ook best overleefd zonder iets, of beter zelf iets mee kunt nemen.

Vlak voor ons vertrek informeerde mijn schoonmoeder alvast wat ik de andere dag voor het ontbijt wilde. Ze had in de supermarkt een glutenvrij meel gevonden en wilde daar graag iets van maken. Dat klonk als muziek in mijn oren. Al was ik ook wel wat bevreesd dat ze wellicht niet goed meegekregen dat ze moest opletten voor contaminatie. Maar, als je op je 78e zo je best doet voor het eerst iets glutenvrij te bakken ben je wel een topper! Ik koos voor een van mijn favorieten, Cig Börek. Die had ik thuis zelf al een keer glutenvrij gemaakt (klik voor het recept hier) maar ik was ontzettend nieuwsgierig hoe mijn schoonmoeder het er vanaf zou brengen.

Zoals verwacht had ze geen vaste hoeveelheden en deed ze alles op gevoel. Een beetje water, een beetje olie, een ei, bakpoeder, zout en dan het glutenvrije meel erbij tot het voor haar idee goed was. Ik stond erbij en keek ernaar. Wonderlijk hoe sommige mensen zo op gevoel iets kunnen waar ik alles precies moet afwegen. Uiteraard mopperde ze tijdens het proces wel over de breekbaarheid van het deeg, maar uiteindelijk was ze tevreden en kon het uitrollen van het deeg beginnen. Dat ging absoluut een stuk beter dan bij mijn eigen recept. Niet al te veel later zat ik te smikkelen van mijn eerste glutenvrije hap in Turkije. Wat smaakte ze ongelooflijk lekker zeg. We hebben afgesproken dat ze het nog een keer maakt waarbij ik dan ga proberen de hoeveelheden van de ingrediënten vast te stellen zodat ik het verbeterde recept hier kan delen.

‘s Avonds kwamen we aan in Ankara waar mijn schoonzuster woont en waar we normaal gesproken tijdens onze reis allemaal samen verblijven. Dat is voor ons wel zo makkelijk. Mijn schoonzuster verraste door te vertellen dat ze 2 glutenvrije broden gebakken had. Ik had vooraf geroepen dat vooral niet te doen omdat het zo ingewikkeld was, maar ik wist eigenlijk al dat ze het toch zo proberen. Ze had een wit brood gebakken dat heel plat gebleven was en een bruinbrood gemaakt van uitsluitend boekweit. Het witte brood smaakte op de vorm en hoogte na eigenlijk wel heel lekker. Het boekweit brood was niet mijn ding. Géén idee of de volledige vakantie foutloos gaat verlopen, ik zal vast af en toe goed op moeten letten. Maar, ik kon op dag 1 in ieder geval vaststellen dat mijn schoonfamilie druk bezig was geweest rekening te houden met mijn glutenvrije dieet.

Prachtig om te zien en fijn om te weten dat ze zo om me denken.

De komende dagen ga ik op onderzoek uit wat er hier allemaal glutenvrij in de supermarkten te krijgen is en of er ook glutenvrij gegeten kan worden in een restaurant. Wordt vervolgd…….