Glutenvrij in Venetië

Inmiddels al weer 3 weken terug was ik voor een paar dagen in Venetië. Een van de steden die al lang op mijn lijstje stonden, maar het was er nog nooit van gekomen er heen te gaan. Tot ik voor mijn verjaardag een reisje Venetië cadeau kreeg.

Natuurlijk had ik al vaker gehoord dat Italië glutenvrij goed te doen was, maar toch wil je telkens weer goed voorbereid ergens heen om niet verrast te worden. En dus vroeg ik op Facebook aan mijn volgers om tips. En dat heb ik geweten….. wat een enorme hoeveelheid tips kreeg ik binnen. Op de Facebookpagina, maar ook via e-mail. Hartelijk dank daarvoor allemaal.

We vertrokken met Transavia, en aan boord werd ik in ieder geval niet verrast. De menukaart van de firma Transavia is nog net zo beperkt met glutenvrije lekkernijen als tijdens een reisje vorig jaar. Sterker, de kaart is volgens mij helemaal niet veranderd. Niet dat dit heel erg veel uitmaakt, want de reis duurde slechts anderhalf uur en die hou je het zonder eten natuurlijk wel uit, en voor alle zekerheid had ik nog een glutenvrij reepje mee, maar het zou zo mooi zijn als er net iets meer glutenvrij beschikbaar was.

Na een korte bustrip en een stevige wandeling kwamen we midden in het centrum van Venetië aan bij ons hotel. Vanuit Nederland hadden we al contact gehad met het hotel om te vragen of er bij het ontbijtbuffet ook iets was voor glutenvrije eters. Dat was geen probleem. Voor alle zekerheid leek het goed ook bij het inchecken nog even navraag te doen. Mijn dieetwens stond keurig vermeld, dus met een gerust hart plofte ik op mijn bed, in afwachting van het ontbijt. En dat bleek de andere dag allemaal prima geregeld. De man van de bediening rende op mijn mededeling dat ik de glutenvrije hotelgast was richting de keuken om terug te komen met een mandje met 2 grote chocolade muffins een een pakje luchtige crackers. Het beleg kon ik pakken bij het buffet, want dat zat allemaal keurig in afgesloten bakken. Kortom, prima geregeld.

Helaas voor ons was het weer ons de dagen dat we in Venetië waren niet bepaald gunstig gezind. Het regende eigenlijk 2 dagen lang aan één stuk door. De eerste euro’s in Italië werden dan ook noodzakelijkerwijs uitgegeven aan een paraplu. Het mocht de pret echter niet drukken, natuurlijk een zonnetje was leuker geweest, maar het deed aan de schoonheid van de stad niets af.

Op de eerste dag, na een lange stadswandeling aan de hand van een gids, waren we toe aan een lekkere lunch. Helaas bleek de app van de Italiaanse glutenvrije vereniging, AIC (Associazione Italiana Celiachia) niet te werken zonder internet verbinding. Dus daar sta je dan, goed voorbereid van start, maar getackeld door de techniek 🙂 Toen we een restaurant zagen (Ai Boteri) wat er netjes en gezellig uitzag besloten we maar eens een blik op de kaart voor de deur te werpen. Dat was voldoende om de aandacht van de ober te trekken zodat ik kon vragen of ze ook glutenvrije gerechten hadden. Glutenvrije pasta bleek geen probleem, en welke saus ik ook wilde, alles werd ter plekke glutenvrije bereid. Ik koos voor een bolognesesaus, en wat ik voorgeschoteld kreeg smaakte uitstekend. Met nog een zalig kopje cappuccino erbij was mijn lunch compleet.

Ik had ergens op een Engels blog gelezen dat er in Venetië een glutenvrije winkel moest zijn. En nu we er toch waren moesten we die dan ook maar met een bezoekje vereren. Mea Libera Tutti bleek een wat rommelige winkel, met inderdaad alleen maar glutenvrije producten, inclusief non food als potloden en klei. (Klik hier voor een filmpje van de winkel) Handig als je iets nodig hebt, en erg leuk om te ontdekken wat er allemaal te krijgen is, maar ik denk dat wij in Nederland inmiddels wel veel uitgebreidere winkels hebben. Natuurlijk kocht ik er wel een paar zakken handgemaakte pasta soorten van het merk La Fabbrica della Pasta di Gragnano. Alleen voor de naam kon je ze al haast niet laten liggen 🙂 Bij het vertrek uit de winkel had de eigenaar nog wat glutenvrije restaurants welke hij van harte kon aanbevelen. Daar maakten we uiteraard graag gebruik van en voor we het wisten stonden de restaurants aangekruist op onze kaart van Venetië. Handig, want waarom zoeken als de localen je de glutenvrije weg kunnen wijzen?

Uiteraard kreeg ik van de vele volgers op Facebook ook tips over het lekkerste ijs. De meningen waren wat verdeeld, dus tja…. dan moet ik me natuurlijk opofferen om er gewoon een aantal te proberen. Heel erg vervelend, maar wat moet dat moet. Ik probeerde eerst Grom Gelato. Daar waren alle smaken glutenvrij. Persoonlijk vond ik het niet heel erg bijzonder. En later probeerde ik nog La Boutique del Gelato. Die hadden een aantal smaken die ik niet kon eten, maar wat ze wel hadden smaakte prima. Wat mij betreft is La Boutique del Gelato absoluut de winnaar van deze twee. Maar, als ik dan toch eerlijk moet zijn….. is mijn favoriete ijswinkel De Hoop in Blaricum stukken beter.

De twee avonden die we in Venetië doorbrachten heb ik bewust besloten 2x pizza te gaan eten. Een glutenvrije pizza is bij ons niet makkelijk te krijgen, dus als ik dan toch in het land van de pasta en de pizza ben moet ik het er maar van nemen. Beide keren gingen we naar een restaurant wat het logo van de AIC mag dragen, en dus net als bij ons wanneer er een logo van de NCV op de deur zit, mag je er dan vanuit gaan dat je daar veilig glutenvrij kunt eten. En dat klopte, ze waren in beide restaurants erg goed op de hoogte en hadden een uitgebreide glutenvrije kaart. Beide restaurants waren wel heel verschillend v.w.b. kwaliteit, sfeer en prijs.

De eerste avond zaten we in Pizzeria Oke Zattere, gelegen in de wijk Dorsoduro. Voor de pizza kwam had ik de mogelijkheid om een schaaltje gebakken aardappeltjes met rozemarijn als voorgerecht te eten. De keuze uit de pizza’s was enorm, er waren meer dan 40 verschillende pizza’s glutenvrij te bestellen en de prijzen waren heel redelijk, tussen de € 10,- en € 14,-. Ik koos voor de prosciutto.

Helaas vond ik de pizza hier niet heel erg lekker. De smaak op zich was oké, maar de bodem van de pizza was spierwit en naar mijn zin veel te kort gebakken. Misschien maakte ook de hoeveelheid tomatensaus er te veel een soepje van. Het dessert bestond uit een chocolade taartje. Deze werd warm geserveerd met wat slagroom op de rand. Ik kon het niet laten er nog voor de foto te maken alvast een hapje van te nemen. Deze was echt heel erg lekker.

De laatste avond gingen we voor het restaurant Tintoretto, wat ons met stip was aangeraden door de eigenaar van Mea Libera Tutti. Het was vanaf het hotel een best eind lopen, maar dat mocht de pret niet drukken. Restaurant Tintoretto ligt aan een klein kanaaltje in de wijk Cannaregio. Normaal gesproken ongetwijfeld voorzien van een leuk buitenterras, maar nu gezien de regen niet. Er was net als bij het restaurant van de dag ervoor een geheel glutenvrije menukaart. En daar wordt je toch wel heel erg blij van, zelfs als je al besloten had om opnieuw pizza te nemen. Bij de dame van de bediening gaf ik terloops aan benieuwd te zijn of hun pizza lekkerder was dan die van restaurant Oke Zattere, en vooral knapperiger. Volgens de dame zouden zij die wedstrijd met gemak winnen en ze had volkomen gelijk. De pizza die ik kreeg voldeed geheel aan wat ik hoopte te krijgen. Een knapperige bodem, en precies de juiste hoeveelheid tomatensaus, kaas, ham en champignons. Heerlijk! Ook de biefstukreepjes met Parmezaanse kaas en rucola was glutenvrij en erg lekker. De hoeveelheid beschikbare glutenvrije desserts was helaas wel beperkt. Ik kon eigenlijk alleen een Crème Caramel nemen, en dat deed ik dan ook.

Ik heb mij dus prima staande kunnen houden in Venetië als het om glutenvrij eten gaat. Er zijn voldoende mogelijkheden, en als je zorgt dat je de app van de AIC op je telefoon hebt moet het helemaal goed komen. Mits je natuurlijk wel beschikt over een internet verbinding. Alternatief is natuurlijk als eerst een bezoek te brengen aan de glutenvrije winkel van Mea Libera Tutti, en aan hen de juiste adressen vragen.

De laatste ochtend bij het ontbijt werd ik nog één keer verrast met een prima service van het hotel. Deze keer kreeg ik andere cakejes en een paar heerlijke broodjes. Ook zij bevestigde nog maar eens dat glutenvrij in Venetië niet ingewikkeld is.

Tot slot kwam ik op het vliegveld Marco Polo bij de koffietent nog een selectie glutenvrije artikelen van Schär tegen. Altijd handig om op de terugweg met Transavia nog wat bij je te hebben.

Venetië was ontzettend mooi en goed te doen. Het enige wat ik zelf lastig vond om te accepteren waren de absurd hoge prijzen. De crème caramel van Restaurant Tintoretto koste maar liefst € 6,50 en een simpel glaasje cola kwam al snel op € 4,50. Tel daarbij op dat het bestek en het ongevraagde mandje brood (waar uiteraard alleen mijn vrouw een stukje van gegeten heeft) in rekening worden gebracht en de rekening valt telkens een stuk duurder uit dan je denkt. Hoe dan ook… we gaan later vast nog een keertje terug om te kijken hoe mooi het er is als de zon schijnt 🙂

Nogmaals dank aan een ieder die mij vooraf van de nodige tips voorzien had.