De diagnose

Een paar maanden geleden ben ik dan eindelijk naar de huisarts gegaan. Niet geheel vrijwillig, maar vooral omdat mijn dochter Esra vond dat het nu wel eens tijd werd dat ik wat aan mijn jarenlange diarree ging doen.

De dokter luisterde, voelde aan mijn buik, stelde vragen en ergens aan haar blik te zien had ze direct een vermoeden wat mijn probleem zou zijn. Ze stelde voor dat ik een ontlastingsonderzoek zou laten doen. Een onderzoek wat volgens haar de meeste kans op een snelle diagnose zou geven. Dat leek me wel wat! Ik was vooraf al veel te bang dat er iemand in een witte jas zou bedenken dat er iets met slangetjes of injectie naalden nodig was, dus dit viel mee. Oké, het zou nog een klusje worden goed in dat buisje te mikken, maar na een paar dagen kon de boel op de post naar het laboratorium. En toen begon het wachten……..

Twee weken later, op maandag 14 juli 2014 kreeg ik de uitslag te horen. De huisarts riep door de telefoon dat ik problemen had met gluten en Coeliakie zou hebben. Ik had werkelijk geen idee wat dat in hemelsnaam mocht zijn, maar was al lang opgelucht dat het geen darmkanker was, want dat was waar ik eigenlijk heel bang voor was. Toen ik enigszins enthousiast riep dat ik de afgelopen jaren wel gewend was aan die dagelijkse diarree en er mijn weg wel in zou vinden werd mij vanaf de andere kant van de lijn dringend geadviseerd eerst maar eens op internet te gaan lezen over coeliakie en gluten en een afspraak te maken met een diëtist.

Nadat ik opgehangen had tikte ik de woorden maar eens in Google in om te zien wat er dan zo spannend aan was. Na een kwartiertje lezen zat ik met tranen in mijn ogen naar het scherm te kijken… het voelde alsof mijn wereld een klein beetje instortte. Ik had helemaal geen keuze om door te gaan op de weg van de afgelopen jaren. Ik kon niet kiezen om die diarree maar gewoon te accepteren. Nee, ik moest vanaf heden elke glutenvolle voeding laten staan. Nooit meer een lekkere verse snee brood, nooit meer zo maar een kroket, een ijsje in een hoorntje of zelfs maar gewoon een simpel koekje. Mijn vertrouwde leven leek ineens zomaar voorbij.

En toch is dat precies wat ik vanaf dat zelfde moment gedaan heb. Geen afscheidsfeestje van het leven met gluten, niet even nog dat ene sneetje brood of dat gebakje, die pizza of een portie bami, niet afbouwen, maar per direct een dikke streep door alle producten met gluten. Al na 48 uur voelde ik me een ander mens, energieker, minder kortademig en voor het eerst in jaren mocht ik vaststellen dat er een luide plons te horen was in het toilet.

Na 2 dagen besloot ik de huisarts te bezoeken. Niet omdat ik twijfels had bij de diagnose, zeker niet zelfs, maar omdat overal te lezen was dat de diagnose alleen definitief gesteld kan worden door middel van een biopt. Na eerst nog een extra bloedonderzoek met de zelfde uitkomst werd twee weken later het biopt genomen. Ook die uitkomst was positief, zodat het nu helemaal definitief is, ik heb coeliakie.